پرده چو افتد ...

این رو برای گریه نمی‌نویسم برای خنده دوستان می‌نویسم

ما دانشجوها وکارمندا (خاصة فرهنگیا) رو ببینید با چه جون کندنی داریم درس می‌‌خونیم. مثلاً خودم با کلی هزینه، هفته‌ای یک بار میرم تهران ومیام تا هم به درسم برسم هم به شغلم (که هر روز برام برنامه‌ای دارن). و با چه مشقتی یه چندرغاز پول درمیاریم تا جلوی زن و بچمون سرافکنده نشیم. بعد در همین حال و در همین زمان و در همین کشور، عالیجنابان مرتضوی و زنجانی میلیاردها پول این مملکت رو دارن چپاول میکنن.

میگی نه! لینکهای زیر رو کلیک کن:

معاله 4 میلیارد دلاری زنجانی و مرتضوی

کمک های میلیونی مرتضوی به نهاد خیریه تحت مدیریتش!

سهمیه ویژه مدیرعامل برای استخدام های فراوان!

۳۰۰ میلیون کارت هدیه مرتضوی به این چهار نفر

سند مبالغ دریافتی ۳۷ نماینده مجلس از سعید مرتضوی

هؤلاء سیطول وقوفهم یوم القیامة بین یدي الله سبحانه و تعالی

من که از حقم نمی‌گذرم.

برای تو ...

گاهی 

فقط گاهی

یادی از من کن

و بدان با وجود همه‌ی مشغله‌ها

همواره

برای تو 

وقت دارم

دستی به صورتم بکش

و احساست را نثار من کن

مرا به آغوش بگیر

تا با بوییدن عطر تنت تمام دغدغه‌ها محو شود

...

هیچی!!

آدم میمونه تو این روزا چی بگه.

هیچی سر جا خودش نیست همه هم فکر میکنن طلبکارن.

یاد اون   جمله افتادم که یکی از دوستان برام مسج داده بود که حالا هم یادم رفت.!!!!!!

ولش کن بابا مگه نگفتم هیچی جا خودش نیست.

گرچه این پست خیلی مزخرفه اما بیان حالات خودمه به دل نگیرید دوستان.

پ ن: مسجه یادم اومد:

توقع چیست؟ چیزی که همه باید داشته باشن اما تو نباید داشته باشی.

اعصاب چیست؟ چیزی که همه نباید داشته باشن اما تو باید داشته باشی.

قیصر امین پور (تلقین)

بزار یه شعر از مرحوم قیصر امین پور براتون بزارم:

تلقین

     این روزها که می‌گذرد

                                  شادم

     این روزها که می‌گذرد

                                شادم

                                       که می‌گذرد

                                                      این روزها 

                      شادم

                            که می‌گذرد . . .

ادامه نوشته

يوم الأب

أبی ...

الآن و قد نیّفت علی العشرین ما زلت اسمع صوتك الرصین

و بشارة وجهک المتوهّج

و کأنی انظر الی یدیک التی ما کلّت من الکد و لا اعیاها جهادك فی تربیتنا

أبی کأنما تنظر الیّ تلک النظرة التي یملؤها الحنان و استشف من وراءها حرصک علی مستقبلي و ما سأکون بعدك

لقد کنت تدري انک تارکي قبل أن تری ثماري

الان لدی طفلان کم کان جمیلاً لو کنت تداعبهم کما داعبت اباهم من قبل؟

ابی انا الان اب و لکنی افتقدك

افتقد صوتک الزاجل من و راء السنین التی قضیتها ساعیا مثابراً لم تتکل فی سعیک الا علی الله

افتقد کلامک و وصایاک

و عندما قلت لی ارید ان تکون بمکانة من العزة حیث لا تنحنی الی الارض و ان کان هناک ذهبا

ابی انت علمتنی ان لا افکر الا بالرفعة والعلوّ

ابی انا مازلت طفلاً

تعال داعبنی

ابی انا افتقدك

انا افتقدك

لم یملأ لی فراغک أی انسان

ما زالت تذرف من عینی تلک الدموع التی سکبتها عندما ترکتنی یتیماً

لا کلا لم تترکنی، انت کنت معی و لا زلت معی

انا اری عیناک الزرقاوین تنظر الیّ بحنوّ و محبة

و کم استبشر عندما اکتب اسمی علی کتبی یرافقه اسمک

رضا بن شبوط

کم انا سعید لأنی ابن رجل عاش تسعین عاماً شامخ الرأس بارز العزة

کم کانت تعجبنی ضحکتک عندما تمازحنی

و کم کانت تعجبنی رصانتك عندما منت تکلمنی کرجل و انا لمّا ابلغ العاشرة

ابی!

انت جنبی لکن

انا افتقدک ...

دلنوشته سال گذشته فارسی