شهادت امام علی (ع) را به تمام انسانها و انسان دوستان تسلیت میگویم.
وعلی را از اندوها
از مردان به ظاهر مرد
و از درون نامرد
از رنج های شبانه
از داغ های جاهلان
رها کرد
و ما هنوز نمی دانیم کیست؟
آیا به درد دل آن انسان کامل گوش فرا داده ایم که میگوید:
يَا أَشْبَاهَ اَلرِّجَالِ وَ لاَ رِجَالَ حُلُومُ اَلْأَطْفَالِ وَ عُقُولُ رَبَّاتِ اَلْحِجَالِ لَوَدِدْتُ أَنِّي لَمْ أَرَكُمْ وَ لَمْ أَعْرِفْكُمْ مَعْرِفَةً وَ اَللَّهِ جَرَّتْ نَدَماً وَ أَعْقَبَتْ سَدَماً قَاتَلَكُمُ اَللَّهُ لَقَدْ مَلاَتُمْ قَلْبِي قَيْحاً وَ شَحَنْتُمْ صَدْرِي غَيْظاً وَ جَرَّعْتُمُونِي نُغَبَ اَلتَّهْمَامِ أَنْفَاساً وَ أَفْسَدْتُمْ عَلَيَّ رَأْيِي بِالْعِصْيَانِ
(اى به صورت مردان عارى از مردانگى ، با عقل كودكان و خرد زنان به حجله آرميده ، كاش نه شما را ديده بودم و نه مى شناختمتان . اين آشنايى براى من ، به خدا سوگند، جز پشيمانى و اندوه هيچ ثمره اى نداشت . مرگ بر شما باد، كه دلم را مالامال خون گردانيديد و سينه ام را از خشم آكنده ساختيد و جام زندگيم را از شرنگ غم لبريز كرديد و با نافرمانيهاى خود انديشه ام را تباه ساختيد.)
مولای من
فدای قلبت که مالامال زخم و اندوه گشت
وفدای سینه ات که پر از خشم توأم با درد شد
و بدا به حال آنانکه گذاشتند اینچنین
ناله کنی و فغان سردهی
آری شهادت تو را از اندوه ها رها کرد
و نزد پیامبر و فاطمه برد
اما
بدا به حال امتی که تو را کشت
و تورا قدر ندانست
شهادت گوارایت باد
و ذلت شایسته ی دشمنانت
